شب های روشن، داستانی است عاشقانه که به صورت خاطراتی در چهار روز به تصویر کشیده شده است. «... من، درهم شکسته و ناچیز، ایستاده بودم و به آنها نگاه می کردم، ناستنکا، خود را هنوز در آغوش او نینداخته، به جانب من بازگشت. مثل باد به سرعت برق، و پیش از آن که من به خود آیم، دست هایش را دور گردن من حلقه کرد و مرا بوسید، بوسه ای محکم و سوزان، و بی آنکه چیزی بگوید باز به سوی او شتافت، دستش را گرفت و او را به دنبال خود کشید. مدتی دراز در جا ایستادم و آنها را با نگاه همراهی کردم تا عاقبت از نظر ناپدید شدند... . در نزدیکی قطب شمال، به علت زیاد بودن عرض جغرافیایی، شب های تابستان تا صبح هوا روشن است و شب های روشن من به همراه عشق نافرجامم، آن روز صبح به آخر رسید، عشقی که در چهار شب قطبی رخ داد... .»