شعر با زبانی سخته و لحنی آرکائیک خود را می آغازد. به طوری که غزلیات پیر بلخ ثم الروم مولانا را فریاد داور محترم می آورد. شاعر، برای آغازیدن شعر، فضای خواب و رویا را بر می گزیند. منتها به رویایی ساده و معمولی و شخصی، بلکه رویایی گروهی.